Kontrowersyjna Maria Magdalena, będąca symbolem sublimacji, powraca w XXI wieku za sprawą brazylijskiego naukowca i projektanta Átili Soaresa da Costa Filho. Na jego naukowym koncie zapisały się prace przy rekonstrukcji twarzy kilku postaci — w tym Matki Boskiej, Mony Lisy oraz Franciszka i Klary z Asyżu.

Profesor Átila Soares da Costa Filho po raz kolejny wykorzystał sztuczną inteligencję, analizę relikwii i koncepcje antropologiczne, aby pokazać, jak wyglądała Maria Magdalena, najbardziej niesławna i kontrowersyjna ze wszystkich naśladowczyń Jezusa Chrystusa z Nazaretu.

Najbardziej „wiarygodnymi” źródłami historycznymi są same kanoniczne ewangelie, które, mimo że wspominają ją 12 lub 13 razy (w zależności od metodologii historyczno-literackiej), nie dostarczają absolutnie żadnych informacji na temat jej fizjonomii, cech fizycznych ani wieku. Kontrowersje wokół tożsamości „Miriam” zaczynają się od miejsca jej pochodzenia: prawdopodobnie ze wsi Magdala („wieża” po aramejsku) w Galilei, ale niektórzy sugerują miasto Betania na Zachodnim Brzegu. Prawdą jest, że ten uczeń Mesjasza zapisał się w historii w sposób decydujący, chociaż w dużej mierze przeplatany legendarnymi zagadnieniami i silną treścią ezoteryczną.

Maria Magdalena była wśród uczniów Jezusa Chrystusa fot. Canva PRO

Rekonstrukcja wyglądy biblijnej Marii Magdaleny

Źródłem tej nowej rekonstrukcji była domniemana czaszka świętej, zachowana w bazylice Saint-Maximin-la-Sainte-Baume (region Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże), a przede wszystkim dogłębne badanie antropologiczne ponad 2000 twarzy kobiet (o powtarzających się i zmiennych cechach fizjonomicznych) z różnych regionów Bliskiego Wschodu, związanych z miejscowościami Magdala i Betania. Warto zauważyć, że czaszkę zrekonstruował już brazylijski duet w 2015 r. i francuski duet w 2017 r. Co ciekawe, wyniki były znacząco różne. Tym razem Átila Soares – również specjalista w dziedzinie antropologii, archeologii, sztuki i technologii – nie zdecydował się na wykorzystanie wyłącznie czaszki jako podstawy, lecz włączył do eksperymentu znaczenie antropologii fizycznej wśród ludów Bliskiego Wschodu.

Według niego powodem jest to, że dla uzyskania dobrego przybliżenia roztropnie byłoby nie stawiać wszystkich kart wyłącznie na kontrowersyjną relikwię. Prawdą jest, że oprócz Prowansji, Magdalena mogła zakończyć swe życie w Jerozolimie, Rzymie lub Efezie. Każda z tych wersji opiera się na połączeniu tradycji, apokryficznych tekstów ewangelicznych, literatury gnostyckiej oraz wczesnochrześcijańskich autorytetów i autorów, takich jak Modestus i Grzegorz z Tours.

Zagłębianie się w świat starożytnych społeczeństw z perspektywy antropologii i sztucznej inteligencji nie jest niczym nowym dla naukowców. Niedawno Átila Soares opracował projekcję twarzy „księżniczki Disneya” i przywódczyni plemienia Powhatan, Pocahontas (1594–1617), a wyniki tej pracy zostały zaakceptowane przez Fundację Pocahontas w Gloucester w stanie Wirginia. Inny z jego eksperymentów dotyczył „Tory”, kobiety z XIII w. odtworzonej przez Muzeum Norweskiego Uniwersytetu Nauki i Technologii. Wnioski przedstawione przez Attilę zostały zatwierdzone przez główną archeolog zespołu, dr Ellen Grav. Jest również autorem projektu, który w 2021 r. ujawnił prawdziwe oblicze Maryi z Nazaretu, matki Jezusa, na podstawie Całunu Turyńskiego. Eksperyment nie tylko został opisany w National Geographic, ale także uzyskał akceptację największego na świecie autorytetu w dziedzinie badań nad Całunem Turyńskim, zmarłego oficjalnego fotografa projektu STURP (1979–1981) oraz profesora Barrie Schwortza.

Obecnie studium poświęcone tej samej rekonstrukcji znajduje się również w Bibliotece Centrum Studiów Sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej w Portugalii.

Maria Magdalena jest jedną z najsilniejszych i najbardziej złożonych postaci w wierze chrześcijańskiej.

Tak wyglądała Maria Magdalena wg profesora Átilii Soaresa da Costa Filho:

Domniemany wygląd Magdaleny za pomocą techniki mieszanej, która obejmowała analizę ponad 2000 kobiecych twarzy z Bliskiego Wschodu (źródło: Átila Soares).

Zobacz także: Naukowiec podjął się zrekonstruowania twarzy Maryi

Profesor Átila Soares da Costa Filho jest absolwentem kierunku wzornictwa przemysłowego (PUC-RIO) oraz studiów podyplomowych z zakresu sztuki i technologii, filozofii i socjologii, architektury i dziedzictwa kulturowego, historii sztuki, archeologii i dziedzictwa kulturowego, historii obu Ameryk, paleontologii i kultury, historii i antropologii. Jest członkiem Rady Naukowej Fundacji Mona Lisa (Zurych), Fondazione Leonardo da Vinci (Mediolan) i Centro Studi Leonardeschi (Varese), Narodowego Komitetu ds. Waloryzacji Dziedzictwa Historycznego, Kulturowego i Środowiskowego (Rzym) oraz międzynarodowego czasopisma techniczno-historycznego Conservation Science in Cultural Heritage, wydawanego przez Wydział Dziedzictwa Kulturowego Uniwersytetu w Bolonii we współpracy z La Sapienza (Rzym). Átila jest również dyrektorem generalnym i twórcą „Metodologii Luminari” do analizy atrybucji w dziełach sztuki z wykorzystaniem sztucznej inteligencji.

Więcej o profesorze: Sobre o Autor — Professor Átila Soares

Zobacz także: Czy te bitwy w Polsce i Europie byłyby zwycięskie bez interwencji Maryi Matki Bożej?

Dziękujemy, że przeczytałaś/eś nasz artykuł do końca.
Bądź na bieżąco! Obserwuj nas na stronach Onetu